The Cult | pl

The Cult to brytyjski zespół hard rockowy powstały w 1983 r. Wyrósł na fali popularnych w połowie lat 80-tych brytyjskiego post-punk i gotyckiego rocka, z singlami takimi jak “She Sells Sanctuary”, by przedostać się do mainstreamu pod koniec dekady jako grupa hard rockowa, za sprawą utworów takich jak “Love Removal Machine” czy “Fire Woman”. Zespół łączy w sobie renesansowe heavy metalowe brzmienie połączone z pseudo-mistycyzmem The Doors oraz aranżacją gitary w stylu Led Zeppelin, jednocześnie dotykając ciągle elementów post-punkowych i gotyckich. Od samego początku istnienia zespołu, tj. od założenia w Bradford w 1981 r., skład zmieniał się wiele razy, a jedynymi stałymi członkami zespołu pozostali wokalista Ian Astbury i gitarzysta Billy Duffy, kompozytorzy utworów The Cult.

Po przeprowadzce do Londynu, zespół wydał w 1985 r. album Love, który dotarł na miejsce czwarte brytyjskich list przebojów i zawiera utwory “She Sells Sanctuary” i “Rain”. Pod koniec lat 80-tych The Cult uzupełniło post-punkowe brzmienie hard rockowym graniem na kolejnej płycie Electric; za wykreowanie nowego stylu był odpowiedzialny m.in. Rick Rubin, producent krążka. Czwarta płyta, Sonic Temple, nawiązywała do poprzedniego dzieła zespołu. Electric i Sonic Temple pozwoliły sukcesywnie zdobywać amerykański rynek muzyczny.

Na początku następnej dekady nastąpiło wiele utarczek między muzykami, podsycanych alkoholowymi uzależnieniami oraz napięciami poza sceną, co doprowadziło do rozpadu zespołu w 1995 r. Zespół powrócił cztery lata później i wydał krążek Beyond Good and Evil oraz reedycje wcześniejszych płyt w Azji, Wschodniej Europie (2003) i Japonii (2004). W 2006 r. zespół powrócił ponownie dając serię światowych koncertów. W październiku 2007 r. zespół wydał następną płytę – Born Into This, nakładem Roadrunner Records. W lipcu 2009 r. Astbury ogłosił, iż The Cult nie nagra więcej studyjnych albumów, skupiając się na płytach krótkogrających oraz wydawnictwach cyfrowych, następnie zmieniając zdanie i deklarując, iż powstanie nowy krążek w niedalekiej przyszłości. Dziewiąty album, Choice of Weapon, został wydany 22 maja 2012 r. Aktualnie zespół pracuje nad materiałem na kolejną płytę, która ma się ukazać w 2015 r.

Początków zespołu należy doszukiwać się w 1981 r. w Bradford, Yorkshire, kiedy to wokalista i tekściarz Ian Astbury powołał do życia zespół Southern Death Cult. Nazwa została wybrana przez jej podwójne znaczenie, pochodziła od nazwy czternastowiecznej religii rdzennych mieszkańców ameryki, jak i również tak nazywano obszar delty Mississippi (znany również jako Southeastern Ceremonial Complex). Do Astbury’ego dołączyli Buzz Burrows (gitara), Barry Jepson (bas) oraz Aki Nawaz Qureshi (perkusja); zagrali pierwszy koncert w Queen’s Hall w rodzinnym mieście, 29 października 1981 r. Zespół szybko wysunął się na czoło wschodzącego nurtu muzyki, w formie post-punk i gotyckiego rocka (określanego również jako pozytywny punk – ang. positive-punk), zdobywając uznanie w oczach krytyków i fanów nowego nurtu.

Zespół podpisał kontrakt z niezależną wytwórnią Situation Two, należącej do rodziny Beggars Banquet Records, po czym wydał singiel “Moya”. Zespół koncertował po całej Anglii, będąc headlinerem, jak i występując u boku Bauhaus czy Theatre of Hate. Zespół zagrał ostatni koncert w Manchesterze w lutym 1983 r., po czym rozpadł się. Została wydana kompilacja The Southern Death Cult, zawierająca single, radiowe sesje dla Johna Peela ze stacji Radio One oraz wersje koncertowe utworów.

W kwietniu 1983, Ian Astbury stworzył wraz z gitarzystą Billym Duffy zespół Death Cult. Duffy poprzednio występował z The Nosebleeds (wraz z Morrisseyem), Lonesome No More, a później w Theatre of Hate. Do dwójki dołączyli Jamie Stewart (bas) oraz Raymond Taylor Smith (później znany jako Ray Mondo)(perkusja). Obaj pochodzili z Horrow w Londynie i grail w post-punkowym zespole Ritual. Death Cult zagrał swój debiut w Oslo, 25 lipca 1983 oraz wydał Death Cult EP w tym samym miesiącu, po czym koncertował w kontynentalnej Europie i Szkocji. We wrześniu, Mondo został deportowany do jego rodzinnego kraju Sierra Leone i zastąpiony przez Nigela Prestona, grającego wcześniej w Theatre of Hate. Singiel “Gods Zoo” został nagrany w październiku 1983 r. Kolejna europejska trasa, z koncertami w Anglii, została odbyta przez resztę jesieni. By stonować nieco gotyckie konotacje nazwy i poszerzyć spektrum oraz odwołanie, zespół zmienił ją na The Cult w styczniu 1984 r., przed występem w telewizyjnym, brytyjskim show - The Tube.

Debiutancki krążek zespołu, Dreamtime, został nagrany w Rockfield Studios w Monmouth, w Walii. Pierwotnie producentem wydawnictwa był Joe Julian, jednak po nagraniach partii perkusyjnych, został zastąpiony przez Johna Branda. Płyta została w całości wyprodukowana przez Branda, jednak Duffy przyznał, iż partie bębnów pochodzą z nagrań z Joe Julianem, gdyż Preston nie był solidny w tamtym okresie.

Utwory, jak “Horse Nation” ukazywały silne zafascynowanie Astbury’ego zagadnieniami, dotyczących rodzimych Amerykanów, podczas gdy “Spiritwalker” był rozprawą na temat szamanizmu, a tytuł płyty i tytułowy utwór był otwarcie inspirowany wierzeniami australijskich Aborygenów.

4 kwietnia 1984 r., The Cult wydał singiel “Spiritwalker”, który dotarł na pierwsze miejsce niezależnej listy przebojów i zapowiadał jednocześnie przyszły, pierwszy album zespołu. Przed jego wydaniem, w lato ukazał się następny singiel – “Go West (Crazy Spinning Circles)”. Płyta Dreamtime ukazała się we wrześniu, docierając na 21 pozycję na listach oraz sprzedając się w ponad 100 tys. nakładzie w samej Wielkiej Brytanii. 12 lipca 1984 r. zespół nagrał pięć utworów w studiu BBC Maida Vale 5, dla sesji Richarda Skinnera. Zarówno przed, jak i po wydaniu płyty, zespół intensywnie koncertował w Europie i Anglii, wydając później następny singiel “Ressurection Joe”. Wraz z nadejściem okresu świątecznego The Cult koncertowało wraz z Big Country i The Mission (później The Sisterhood). Dreamtime początkowo był wydawany tylko w Wielkiej Brytanii, jednak wraz z sukcesami i większym rozgłosem wydawnictwo ukazało się później w około 30 krajach.

W maju 1985, The Cult zrealizował czwarty singiel w dorobku zespołu – “She Sells Sanctuary”, który osiągnął 15 miejsce na liście przebojów i pozostawał 23 tygodnie w Top 100. Utwór osiągnął 18 pozycję na liście VH1’s Indie 100. W czerwcu zwolniony został Preston, za swoją kapryśną i narwaną postawę. Zastąpił go perkusista Big Country, Mark Brzezicki, który wystąpił już w teledysku do “She Sells Sanctuary”. The Cult nagrywał swój drugi krążek, Love, w lipcu i sierpniu 1985 r. Muzyka i wizerunek zespołu przesunęły się z punkowych korzeni do wpływów psychodelii lat 60-tych. Love szybko odniosło sukces na listach, awansując na 4 lokatę na brytyjskich listach i sprzedając się w kraju w ponad 100 tys. kopii, podczas gdy w całej Europie osiągając liczbę 500 tys., w Australii 100 tys., a w Stanach Zjednoczonych 500 tys. egzemplarzy. Do dziś płyta sprzedała się w ponad 2,5 milionowym nakładzie na całym świecie. Od połowy 1985 do 1986 r. zespół koncertował na światowych trasach koncertowych z nowym perkusistą Lesem Warnerem (który wcześniej występował z Julian Lennon i Johnnym Thundersem). Ukazały się dwa następne single z Love: “Rain” (17 miejsce na liście) oraz “Revolution” (30 miejsce). Żadne z tych singli nie było notowane na listach w Stanach Zjed. Inny singiel “Nirvana” został wydany tylko w Polsce. Utwór “Rain” oraz jego remix “(Here Comes the) Rain” zostały użyte we włoskim horrorze Dèmoni 2.

Po powrocie do Anglii, zespół zabukował dla siebie Manor Studios w Oxfordshire i razem z producentem Steve Brownem (który współpracował również przy poprzednim krążku) nagrał ponad 12 nowych utworów. Muzycy nie byli zadowoleni z brzmienia na nowym albumie, zatytułowanym Peace, więc przenieśli się do Nowego Jorku, by Rick Rubin mógł zremiksować kolejny singiel – “Love Removal Machine”.

Rubin zgodził się na współpracę, pod warunkiem, iż zespół nagra utwór. Podsunął również pomysł na przearanżowanie całego albumu. Wytwórnia zespołu, Beggars Banquet, była niezadowolna tym pomysłem mając na uwadze dwa miesiące i 250 tys. funtów, które zostały już poświęcone nagraniom. Jednakże, po usłyszeniu wstępnych nagrań z Nowego Jorku, kierownictwo wydało zgodę na ponowne nagrania. Pierwszy singiel, “Love Removal Machine” ukazał się w lutym 1987 r. a cała płyta wyszła w kwietniu tego samego roku, pod nazwą Electric, osiągając pozycję nr 4 na listach i ostatecznie sprzedając się w większym nakładzie niż Love. Zespół koncertował z Kid Chaosem a.k.a. “Haggis” i “The Kid”) na basie, podczas gdy Stewart grał jako gitarzysta rytmiczny. W 1987 r. ukazały się kolejne single: “Lil’ Devil” i “Wildflower”. Kilka utworów z pierwotnej wersji albumu zostały dołączone do singlowych wersji utworów “Love Removal Machine” i “Lil’ Devil”. Cały album Peace nie został wydany, aż do 2000 roku, kiedy został wcielony jako trzeci dysk do box setu Rare Cult.

Podczas występów w Stanach Zjednoczonych, zespół składający się z Astbury’ego, Duffy’ego, Stewarta, Warnera i Kid Chaosa wspierało, jeszcze nieznane, Guns N’ Roses. Zespół wystąpił na Roskilde Festival w Danii w czerwcu 1987. Podczas występół w Australii zespół uszkodził wart 30 tys. funtów sprzęt, przez co nie mógł koncertować po Japonii, dopóki wytwórnia nie wypożyczyła nowych instrumentów. Na zakończenie trasy, Electric osiągnęło złoto w Wielkiej Brytanii i sprzedało się w liczbie ponad 3 milionów kopii na całym świecie, mimo to, członkowie zespołu zaczęli prawie ze sobą nie rozmawiać. Kid Chaos opuścił zespół na zakończeniu trasy, by dołączyć do powstającego The Four Horseman z wytwórni Ricka Rubina, Def American. Astbury i Duffy zwolnili Warnera oraz menadżerstwo Grant/Edwards, po czym wraz ze Stewartem przenieśli się do Los Angeles. Warner pozywał zespół kilka razy za wyrzucenie go z zespołu oraz niezapłacenie należności za grę na płycie Electric, co przyniosło w rezultacie potyczki sądowe. The Cult podpisało kontrakt z nowym menagementem a muzycy stworzyli 21 nowych utwórów na następną płytę.

Na potrzeby następnego albumu, Stewart powrócił do składu, grając na basie, a John Webster dołączył jako klawiszowiec. Zespół skorzystał z usług Chrisa Taylora, który zagrał na perkusji podczas prób i pierwszych sesji nagraniowych, po czym został zastąpiony przez przyszłego perkusistę Kiss, Erica Singera, który zagrał podczas kolejnych sesji. The Cult ostatecznie zatrudniło muzyka sesyjnego Mickeya Curry, który wypełnił lukę jako bębniarz oraz dźwiękowca Aerosmith Boba Rocka. Nagrywana w Vancouver w Kanadzie od października do grudnia 1988, płyta Sonic Temple weszła do Top 10 w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, zdobywając odpowiednio złoto i platynę. Zespół wyruszył na trasę koncertową, wspierając album i nowy singiel “Fire Woman” (który dotarł na 15 miejsce w Wielkiej Brytanii, pierwsze w Nowej Zelandii). W składzie na perkusji znalazł się Matt Sorum. Następny singiel, “Edie (Ciao Baby)” dotarł do 25 miejsca listy przebojów i stał się obowiązkowym punktem podczas koncertów przez następne lata.

Zespół koncertował po Europie wraz z Aerosmith, a w Stanach Zjednoczonych, po wydaniu trzeciego single z płyty, “Sun King”, udali się na trasę wspierając wpierw Metallikę, by później występować jako główna gwiazda przez resztę 1989 r. Czwarty singiel, “Sweet Soul Sister”, został wydany w 1990 a wideoklip został nagrany na stadionie Wembley w Londynie. Utwór powstawał częściowo w Paryżu i był inspirowany dekadenckim, swobodnym życiem tego miasta. Wydany w lutym singiel okazał się kolejnym hite na brytyjskich listach, podobno docierając również na miejsce pierwsze w rockowym zestawieniu w Brazylii. Po koncercie w Atlancie, Astbury dowiedział się, iż jego ojciec zmarł na skutek raka. W rezultacie anulowano pozostałe koncerty zespołu, który zagrał do końca bierzącą odnogę trasy. Kiedy trasa dobiegła końca, zespół był na granicy podziału, po tym jak Stewart wycofał się i powrócił do Kanady, by być ze swoją żoną, a Matt Sorum dołączył do Guns N’ Roses.

W 1990 r. Ian Astbury zorganizował festiwal Gathering of the Tribes w Los Angeles i San Francisco, na którym wystąpili m.in.: Soundgarden, Ice-T, Indigo Girls, Queen Latifah, Iggy Pop, The Charlatans, The Cramps i Public Enemy. Dwudniowy festiwal przyciągnął ok. 40 tys. ludzi i był inspiracją festiwalu Lollapalooza, który zaczął być organizowany od 1991 r. W 1990 został wydany dziesięcio-dyskowy box set w Wielkiej Brytanii, zawierający mało uznane utwory grupy, ukryte wcześniej na singlach. W 1991 r. reżyser Oliver Stone zaproponował Astbury’emu role Jima Morrisona w jego filmie o zespole The Doors. Muzyk odrzucił propozycję, gdyż nie spodobała mu się prezentacja osoby Morrisona w filmie, a role ostatecznie przyznano aktorowi Val Kilmerowi.

W 1991 Astbury i Duffy ponownie zaczęli tworzyć nowe utwory na następną płytę. Podczas nagrań demo na basie i perkusji grali odpowiednio Todd Hoffman i James Kottak. Podczas ostatecznych nagrań, za perkusją ponownie zasiadł Curry, a na basie zagrał Charley Drayton. Relacje Astbury’ego i Duffy’ego były wówczas słabe, co było widać w procesie tworzenia i nagrywania nowych utworów, gdzie na przykład nie nagrywali swoich partii w tym samym czasie. Nowy album, Ceremony, wspiął się na 34 miejsce notowań w Stanach, jednak jego sprzedaż nie była imponująca w porównaniu z poprzednimi wydawnictwami, osiągając milion kopii na całym świecie. Wydano dwa oficjalne single: “Wild Hearted Son” (34 miejsce w Wlk. Brytanii, 41 w Kanadzie) i “Heart of Soul” (50 miejsce w Wlk. Brytanii), jednakże “White” został wydany jako singiel w Kanadzie, “Sweet Salvation” (jako Dulce Salvación) w Argentynie w 1992 r., a “Ceremony” w Hiszpanii.

Trasa Ceremonial Stomp Tour odbyła się w Europie (1991) i Ameryce Północnej (1992). W 1991 r. The Cult zagrało koncert w Marquee Club w Londynie, co zostało nagrane i wydane w lutym 1993 r. jako dodatek do brytyjskich winyli ich pierwszego wydawnictwa ze zbiorem najlepszych utworów grupy.

Zespół został pozwany prawnie przez rodziców indiańskiego chłopca, którego wizerunek znalazł się na okładce Ceremony, za rzekome wykorzystanie i nieautoryzowane użycie zdjęcia dziecka. Portret chłopca spala się również w teledysku do “Wild Hearted Son”. Sąd zakazał sprzedaży albumów w wielu krajach, które nie ujrzały wydawnictwa do 1992 r.

Grupa wyruszyła w kolejną trasę koncertową, z przyszłym perkusistą Thin Lizzy, Michaelem Lee, basistą Kinleyem Wolfe oraz klawiszowcem Johnem Sinclairem. Festiwal Gathering of the Tribes został przeniesiony się do Wielkiej Brytanii, gdzie zagrał m.in. Pearl Jam. Na rozgrzewkę, zespół dał koncert w nocnym klubie, ku pamięci Nigela Prestona, który zmarł kilka tygodni wcześniej, w wieku 31 lat. Zespół wydał singiel “The Witch” oraz nagrał utwór na soundtrack do filmu “Buffy – postrach wampirów”, zatytułowany “Zap City”, który oryginalnie znalazł się na stronie B singla “Lil’ Devil”. Astbury i Duffy zwolnili resztę obecnego składu i zatrudnili Craiga Adamsa i Scotta Garretta na występy po Europie w 1993 oraz Mike’a Dimkicha jako gitarzystę rytmicznego na kilka występów. Podczas trasy zespół zagrał pierwszy raz w Turcji, Grecji i na Słowacji.

W tym samym składzie, zespół wydał następny album zatytułowany The Cult w październiku 1994 r. Produkcją ponownie zajął się Bob Rock. Płyta jest często nazywana “czarną owcą” wśród całej dyskografii grupy. Astbury przyznał w wywiadzie, iż jest to dla niego bardzo osobista i odkrywcza płyta, traktująca o jego życiu, molestowaniu seksualnym w wieku 15 lat, którego był ofiarą, śmierci Prestona czy bezproduktywnych latach spędzonych w Glasgow pod koniec lat 70-tych.

Nagranie odniosło mały sukces, osiągając 69 lokatę w USA i 21 miejsce na listach brytyjskich. Duffy wspominał, iż uważał, że płyta nie odniesie wielkiego sukcesu z powodu zbyt ofensywnych tekstów. Płyta zawędrowała na pierwsze miejsce w Portugalii, jednak szybko wypadła z listy. Podczas, gdy zespół wyruszył na trasę, został wydany pierwszy singiel “Coming Down (Drug Tongue)”. Oficjalnie wydano jeszcze jeden singiel, którym był utwór “Star”, którego pierwotna wersja powstała w 1986 r. pod nazwą “Tom Petty”, który był nagrywany podczas sesji do Sonic Temple jako “Starchild”, ostatecznie odrzucony.
Kiedy zespół rozpoczął trasę Beauty’s On The Streets Tour na zimę 1994 r., skład powiększył się o drugiego gitarzystę, Jamesa Stevensona. Podczas trasy zespół pierwszy raz odwiedził Norwegię.

Podczas Black Rain Tour po Południowej Ameryce na wiostę 1995, pomimo, iż kilka nowych utworów zostało już nagrane, zespół odwołał trasę po koncercie w Rio de Janeiro w marcu, po czym rozpadł się, powołując się na niesprecyzowane problemy występujące na trasie. Astbury powołał do życia garażowy zespół Holy Barbarians. Zespół zagrał pierwszy koncert w 100 Club w Londynie w marcu 1996, po czym wydał pierwszy i jedyny krążek w maju oraz wyruszył na koncerty po Europie i Ameryce. Zespół zaczął prace nad nowym materiałem w 1997 r., jednak rozpadł sie i Astbury zaczął pracować nad solowym wydawnictwem. W tym i następnym roku wokalista nagrał solowy krążek, oryginalnie zatytułowany Natural Born Guerilla, przemianowany na High Time Amplifier. Materiał nie ujrzał światła dziennego do czerwca 2000 r. kiedy został wydany pod nazwą Spirit/Light/Speed. Astbury zdążył zagrać jeden koncert jako solowy artysta w 1999 r.

W tym samym roku Astbury i Duffy wskrzesili The Cult wraz z Mattem Sorumem na perkusji i byłym basistą Porno For Pyros, Martynem LeNoblem. Pierwszy oficjalny koncert dali podczas Tibetan Freedom Concert w 1999 r., grając wcześniej kilka pomniejszych koncertów w okolicy Los Angeles. Powrotna trasa koncertowa, Cult Rising Tour, zakończyła się wynikiem trzydziestu wyprzedanych koncertów, w tym ośmiu wyprzedanych nocy podczas kolejnych występów w House of Blues w Los Angeles. W 2000 r. zespół zagrał poraz pierwszy w RPA, występując też w Ameryce Północnej i Południowej. Również nagrał kawałek “Painted on My Heart” na potrzeby filmu 60 sekund. W listopadzie ukazała się kompilacja Pure Cult: The Singles 1984-1995, do którego dołączone było DVD. Album zdobył status złota w Kanadzie.

W tym samym czasie, Beggars Banquet wydało 15 tys. kopii sześcio-dyskowego boxu (z dodatkowym siódmym krążkiem w pierwszych 5 tys. kopiach), zatytułowanego Rare Cult. W 2001 r. The Cult podpisało kontrakt z Atlantic Records i nagrało nowy album, Beyond Good and Evil. Produkcją pierwotnie zajął się Mick Jones, gitarzysta Foreigner, dopóki nie wyruszył na trasę ze swoim zespołem. Był on również współautorem nowych utworów. Produkcję dokończył Bob Rock. Na basie grali wówczas LeNoble i Chris Wyse (tylko podczas nagrań), za perkusją ponownie zasiadł Matt Sorum a drugim gitarzystą został Mike Dimkich. Pomimo, iż Sorum grał z zespołem podczas trasy promującej Sonic Temple, był to pierwszy raz, kiedy nagrywał materiał w studio razem z The Cult.

Pomimo, iż Beyond Good and Evil nie było pierwszym powrotnym wydawnictwem, zespół żywił wielkie nadzieje z nim związane. Pomimo niezłych notowań na listach, sprzedaż szybko upadła, zatrzymując się na liczbie ok. 500 tys. kopii sprzedanych na całym świecie. Pierwszy singiel “Rise” zdobyło 41 miejsce w Stanach oraz drugie na Mainstream Rock Charts, jednak Atlantic Records szybko wycofała utwór z radiowych playlist. Astbury opisał później współpracę z Atlantic jako wyniszczającą duszę (ang. soul destroying), po tym, jak wytwórnia wtrącała się w kwestii tekstów, wyborze okładki i singli.
Drugi singiel, “Breathe” ukazał się w rozgłośniach również w krótkim okresie promocyjnym, zaś następny “True Believers” ukazał się na dysku z kompilacjami w 2002 r.

Europejska trasa z 2001 r. została anulowana w głównej mierze przez firmy ochroniarskie, po atakach terrorystycznych z 11 września. Zespół powrócił do Stanów i dołączył do Aerosmith. Jedenastotygodniowa trasa została okr...