Freddie Hubbard | pl

Freddie Hubbard (ur. 7 kwietnia 1938 w Indianapolis, zm. 29 grudnia 2008 w Sherman Oaks) - amerykański trębacz jazzowy.

Hubbard zaczął grać na trąbce jako dziecko, a jako nastolatek pracował już z Wesem Montgomerym i Theloniousem Monkiem. W wieku 20 lat przeniósł się do Nowego Jorku, dołączając do najlepszych muzyków ówczesnego modern jazzu. Pod koniec lat 50. czołówkę tę tworzyli: Eric Dolphy (przez 18 miesięcy mieszkali razem w tym samym pokoju), Sonny Rollins, J.J. Johnson i Quincy Jones.

W kręgu muzyków, z którymi koncertował, znaleźli się m.in. Philly Joe Jones (1958-59,1961), Sonny Rollins (1959), Quincy Jones (1960-61), Slide Hampton (1959-60), J.J. Johnson (1960), Max Roach (1965-66). W 1961 r. dołączył do Jazz Messengers Arta Blakeya, w którym szybko został zauważony przez publiczność i krytyków. W zespole Blakeya pozostał aż do 1966 r., a odszedł po to, aby założyć swoją własną grupę.
W pierwszym składzie znaleźli się m.in. Kenny Barron i Louis Hayes. Przez całe lata 60. grał także w zespołach, którymi kierowali inni, w tym Max Roach i Herbie Hancock.

Wziął też udział jako solista w czterech klasycznych sesjach lat 60.: grał na płycie Free Jazz Ornette'a Colemana, na The Blues And The Abstract Truth Olivera Nelsona, u Erica Dolphy'ego na Out To Lunch i u Johna Coltrane'a na płycie Ascension.

I choć jego własne albumy z początku lat 70. (First Light, Straight Life) przyjęto wyjątkowo dobrze, to trębacz wyraźnie fascynował się brzmieniem fusion (zwłaszcza stylistyki Herbiego Hancocka). Hubbard brzmiał daleko bardziej przekonująco przede wszystkim w kontekście hardbopowego zespołu V.S.O.P. (idącego tropem wcześniejszego kwintetu Milesa Davisa), gdzie spotkali się eks-davisowi sidemani (Hancock, Hayes, Wayne Shorter i Ron Carter) z Hubbardem w roli Davisa.

W latach 80. Hubbard ponownie prowadził własną grupę, zbierając przychylne recenzje za koncerty i występy na festiwalach w USA i Europie. Grał z Woodym Shawem, dokonując z nim nagrań w 1985 r., a dwa lata później nagrał z Bennym Golsonem słynny album Stardust. W 1988 r. związał się raz jeszcze z Blakeyem (koncerty na North See Jazz Festival oraz album Feel The Wind).

W 1990 r. pojawił się w Japonii, będąc jedną z głównych atrakcji amerykańsko-japońskiej supergrupy (Elvin Jones, Sonny Fortune, pianiści George Duke i Benny Green, basiści Ron Carter i Rufus Reid oraz wokalistka Salena Jones).

Jako wyjątkowo utalentowany wirtuoz i wykonawca, zawsze dysponował dźwiękiem trąbki okrągłym i ciepłym, i to nawet w najbardziej karkołomnych pasażach. Jako jeden z najwybitniejszych trębaczy hardbopowych umiał budować frazy natchnione bluesową melodyką. Okazjonalne powroty Hubbarda do jazz rocka (zwłaszcza jego nagrania dla wytwórni CTI) poszerzyły jego krąg odbiorców, najbardziej jednak odpowiadał mu czysty jazz. .