Gaetano Donizetti | pl

Domenico Gaetano Maria Donizetti (ur 29 listopada 1797 w Bergamo, zm. 8 kwietnia 1848 tamże) – wybitny włoski kompozytor operowy I poł. XIX w.

Gaetano był jednym z sześciorga dzieci Andrzeja, dozorcy domu w którym mieszkali oraz Dominiki z domu Nava – szwaczki. W 1805 r. jako ośmioletnie dziecko zaczął uczęszczać na Muzyczne Kursy Dobroczynne prowadzone przez Mayra, na których pozostawał przez dziesięć lat, zyskując sympatię i uznanie nauczyciela. Mayr towarzyszył mu przez całe życie, będąc jego protektorem i przyjacielem. To dzięki staraniom Mayra, który zdawał sobie sprawę z talentu Gaetana, ten mógł rozpocząć naukę w sławnym Liceo Filharmonico w Bolonii (dzisiejsze Konserwatorium im. G.-B. Martiniego), którego dyrektorem był Stanislao Mattei. Stypendium przyznane przez Towarzystwo Dobroczynne zapewniło mu spokojny codzienny byt. W liceum Donizetti otrzymał gruntowne wykształcenie muzyczne. Podczas pobytu w Bolonii w 1816 r., napisał swoją pierwszą operę Pigmalion, opartą na starogreckim micie o rzeźbiarzu zakochanym w swoim posągu. Opera ta została wystawiona dopiero w 1960 w Bergamo. Zainteresowania kompozytora nie kończyły się na operze. Pisał także utwory symfoniczne, kościelne i kameralne. Pierwszy kwartet smyczkowy skomponował dla amatorskiego zespołu w latach 1818/1819. Ogółem w swojej twórczości kameralnej napisał 19 kwartetów i 3 kwintety.

W 1818 r. Dionizetti nawiązał kontakt z Bartolomeo Merellim, kolegą ze szkoły Mayra, który przekazał mu libretto do dwuaktowej opery semiseria Henryk Burgundzki. Opera została wystawiona w Wenecji, odnosząc sukces. Dzięki temu Donizetti podpisał kontrakt na następne opery z sycylijskim impresario Paolo Zanclą. Niestety ani Szaleństwo karnawałowe czyli Mówiący portret, ani Cieśla łotewski czyli Piotr Wielki, car Wszechrosji, ani też Wesele w willi nie miały większego powodzenia. Spowodowało to dwuletnią przerwę w pisaniu oper. Dionizetti zajął się tworzeniem kompozycji wokalnych i instrumentalnych.

W 1821 r. przyjechał do Rzymu z listem polecającym od Mayra, do librecisty Jacopo Ferreti, który wprowadził go w świat artystyczny miasta. Tam też pracował nad swoją dziewiątą operą do libretta Merelliego. Była to opera seria w dwóch aktach pod tytułem Zoraida z Grenady, dzięki której wkroczył w główny nurt włoskiej twórczości operowej. Premiera odbyła się w 1822 r. w Teatro Argentina.

W Rzymie spędził cztery miesiące, nawiązując kontakt z Domenico Barbają, z którym podpisał umowę na operę do wystawienia w Neapolu. Wyjechał tam i oprócz pisania oper, komponował kantaty, a także asystował Rossiniemu w przygotowaniu oratorium Atalia mistrza Mayra. Powstały opery Cyganka – ciesząca się dużym powodzeniem oraz List anonimowy – również gorąco przyjęty. W 1822 r. podpisał kontrakt na operę w słynnej La Scali w Mediolanie. Zaczął tam współpracę z librecistą Felice Romani, który w efekcie napisał dla niego dziewięć librett. Opera Klara i Serafina czyli Piraci poniosła klapę i tym to sposobem La Scala zamknęła swoją scenę przed Dionizettim na osiem długich lat. Zdeprymowany kompozytor wyjechał do Rzymu.

W 1823 przebywał w Neapolu, gdzie napisał kantatę i dwie opery Alfred Wielki oraz Szczęśliwe oszukanie, które niestety nie cieszyły się powodzeniem. Natomiast Nauczyciel w kłopotach do libretta Ferrietiego, wystawiony w Teatro Valle odniósł ogromny sukces.

Po kiepskim przyjęciu Emili z Liverpoolu wystawionej w Teatro Nuovo, nastąpiła półtoraroczna przerwa w twórczości operowej kompozytora, spowodowana zamknięciem teatrów rzymskich i neapolitańskich.

Podczas pobytu w Rzymie Donizetti zakochał się w 17-letniej córce adwokata Vassellego, Virginii. Napisał dla niej scherzo na skrzypce i fortepian, duet na dwa soprany. Oświadczył się, lecz na razie rodzice nie wyrazili zgody. Nie była to jednak definitywna odmowa, chodziło raczej o brak stabilizacji finansowej kompozytora. Z tego powodu Donizetti podpisał kontrakt na trzy lata z Barbają, w którym zobowiązał się na komponowanie czterech oper rocznie. Dzięki temu kontraktowi rok później Donizetti wziął ślub z Virginią.

Na uwagę zasługuje jednoaktowa farsa Stosowności i niestosowności teatralne, do której kompozytor sam napisał tekst – było to niespotykane jak na ówczesne czasy zjawisko. Opera była ciętą satyrą na ówczesny teatr, wystawiona w Teatro Nuovo odniosła duży sukces.

W 1829 r. urodził się pierwszy syn kompozytora, który umarł niedługo po porodzie, podobnie zresztą jak dwoje następnych dzieci. Donizetti wystawiał opery w Rzymie, Neapolu, Mediolanie. Powstałą Anna Boleyn, ciesząca się ogromnym powodzeniem, zapewniając autorowi wielkie uznanie.

Znaczącym wydarzeniem stało się napisanie opery komicznej w dwóch aktach Napój miłosny do libretta Romaniego, na zamówienie mediolańskiego Teatro della Canobbiana. Wystawiona w 1832 r. odniosła ogromny sukces. Mimo wielu scen komicznych, opera zawierała element zadumy nad ludzkimi słabościami i namiętnościami, z przepiękną arią Nemorina Ukryta łza wzruszającą ekspresją, zapadając głęboko w pamięć słuchacza.

W 1834 r. Donizetti otrzymał nominację na profesora kontrapunktu i kompozycji Królewskiego Konserwatorium w Neapolu. Było to ogromne wyróżnienie, które poza prestiżem dało kompozytorowi stały dochód. Zaraz po tym otrzymał od Rossiniego zaproszenie do Paryża, gdzie miał napisać operę dla Teatru Wielkiego.

Podczas poszukiwań tematu do następnej opery, natrafił na powieść Waltera Scota pod tytułem Narzeczona z Lammermooru (ang. The Bride of Lammermoore). Na podstawie tej książki Salvatore Cammarano napisał libretto. Dwuaktowa opera seria Łucja z Lammermoor zapisała się w historii muzyki operowej jako jedno z największych dzieł. Wystawiona została w 1835 r. w Teatro San Carlo. Łucja z Lammermoor do dziś zachwyca nie tylko pięknem muzyki, ale i wstrząsa siłą dramatycznego napięcia. Jednym z najbardziej poruszających fragmentów opery jest scena obłędu Łucji.

Kiedy umarł Vincenzo Bellini w 1835 r., Donizetti napisał na jego cześć mszę żałobną Requiem na sola, chór i orkiestrę, która stała się poza operami najwybitniejszym jego dziełem. Do wykonania tego utworu doszło w kościele w Bergamo w 1870 r.

W tym samym 1835 r. zmarł ojciec, a dwa miesiące później matka kompozytora. Do nieszczęść doszła jeszcze śmierć nowonarodzonej córeczki i choroba Virginii. Przyznanie mu przez króla Ludwika Filipa krzyża kawalerskiego Legii Honorowej było jedynym miłym akcentem w tym czasie.

30 lipca 1837 zmarła jego 28-letnia żona, co spowodowało rozpacz kompozytora. Nie otrzymał także nominacji na dyrektora Konserwatorium, na którą liczył. W tej sytuacji postanowił opuścić Neapol i udał się do Paryża. Tam wystawił Córkę pułku operę komiczną, a także Faworytę grand operę w czterech aktach, która zaliczana jest do arcydzieł tego gatunku. Była to 63. opera kompozytora i najwybitniejsze jego dzieło od czasów Łucji.

Podczas pobytu w Wiedniu wystawił Lindę z Chamounix, która podbiła naddunajską stolicę. Kompozytor stał się najpopularniejszą postacią wiedeńskiego życia artystycznego.

Następna opera komiczna skomponowana w rekordowym tempie, bo w ciągu 10 dni Don Pasquale, została wystawiona w Paryżu w 1843. Jej ogromny sukces był też w dużej mierze zasługą wielkich wykonawców operowych, takich jak: Giulietta Grisi, Giovanni hrabia di Candia, Luigi Lablache, czy Antonio Tamburinii. Opera nie potrzebowała dużo czasu, aby podbić świat.

W 1845 r. uporczywe bóle głowy oraz ogólne osłabienie coraz bardziej dokuczały kompozytorowi. Zaczęły pojawiać się pewne oznaki zaburzeń umysłowych. Siostrzeniec umieścił go szpitalu dla umysłowo chorych w Ivry pod Paryżem. Był tam niejako więziony i dopiero interwencja barona de Lannoy u Giuseppe Donizettiego spowodowała, że po 16 miesiącach opuścił szpital. Został tymczasowo ulokowany w apartamencie w Paryżu, gdzie mogli odwiedzać go przyjaciele. Następnie został przewieziony do Bergamo, gdzie po wylewie krwi do mózgu 8 kwietnia 1848 r. zmarł. W pogrzebie uczestniczyli liczni przyjaciele, chcący oddać cześć wielkiemu kompozytorowi. .