Margaret Dygas | pl

Urodziła się w Trójmieście, jednak już w wieku 11 lat wyemigrowała z rodzicami do Niemiec. Nie zabawiła tam zbyt długo. Wkrótce wykonała wielki skok przez Wielką Wodę. Kalifornia, San Jose, Connecticut, Nowy Jork. W tym ostatnim wylądowała mając 14 lat. Tam dorastała i uczyła się. Po dwóch latach rodzice Gosi wrócili na łono ojczyzny. Co prawda ojciec przyjechał znów za rok, by zabrać ją do kraju, ale już na osiemnastkę dostała w prezencie bilet powrotny do USA. – Kiedy żyłam sama, ostro dostałam po tyłku, ale zdobyłam sporo doświadczeń – mówi dzisiaj. – Dużo zwiedziłam, dużo poznałam. Chciałam zostać projektantką, ale sprzedawałam kosmetyki. Potem zajęłam się ślubnymi makijażami.
Wyjechała do Londynu, gdzie do 24. roku życia parała się make-upami. Coraz bardziej profesjonalnie, np. dla modelek „Mixmaga”. Zawsze kochała jednak muzykę.
Pytana o początki kariery didżejskiej, wyjaśnia: – Muzyka, której słuchałam, dostępna była praktycznie tylko na winylach. Gramofony kupiłam przed czterema laty, dla zabawy, która zaczęła jednak przeradzać się w obsesję. Ćwiczyłam po 10 godzin dziennie.
Zaczęła rozdawać swoje demówki i to na tyle skutecznie, że pierwszy set zagrała u boku... Carla Coksa. Potem przyszła kolej na regularne występy w mniejszych londyńskich klubach. Po rocznej praktyce, już jako artystka, trafiła na Homelands i Gatecrasher. – Homelands to 40 tysięcy ludzi, 10 namiotów, 17 godzin muzyki – wspomina. – Nieźle... Grałam na scenie „Space” z Dannym Tanaglią, Stevem Walkerem, Lee Burridgem, Craigiem Richardsem... Zaczynałam całą imprezę, ludzie dopiero się schodzili, ale i tak miałam niezłą zabawę ze swoimi znajomymi i pewnym kolesiem z innej planety, który biegał po całym namiocie. Śmiesznie było też na Gatecrasher, imprezie w dziwnym miejscu, na zielonej trawce. Padało, wyruszyliśmy w gumowcach, jak do zbierania kartofli, wszyscy po uszy w błocie. Też grałam pierwsza – rozgrzewkowo. Namiot „Bed 1”: Ralph Lawson, Danny Tanaglia, Pete Tong...


.