Paul Oakenfold | pl

Paul Oakenfold (ur. 30 sierpnia 1963 w Londynie) - brytyjski producent muzyczny i jeden z najpopularniejszych oraz najdroższych didżejów świata (25 000 funtów za występ).

Paul Oakenfold zaczął tworzyć muzykę w połowie lat 80,tych. W 1989 roku Oakenfold i Steve Osbourne podjęli się produkcji płyty formacji The Happy Mondays pt. 'Pills'N'Thrills And Bellyaches'. Wydany w 1990 roku krążek przyniósł producentom nagrodę Brit Awards. Oakenfold udowodnił, że możliwe jest łączenie rockowych gitar z tanecznymi podkładami.

Paul Oakenfold jest autorem wielu remiksów nagrań takich zespołów oraz muzyków jak U2, The Cure, Depeche Mode, Madonna, Grace. W 1990 roku założył własną wytwórnię Perfecto Records, które przez kolejne lata istnienia uzyskało wręcz kultowy status na scenie muzyki trance. Szczyt popularności Oakenfolda przypada na koniec lat 90.tych. Wtedy też przygotował serię dwunastu livesetów Essential Mix dla BBC Radio 1. Pierwszy solowy album, "Bunkka", wydał dopiero w 2002 roku. Do jej nagrania zaprosił takich artystów jak Perry Farrel z Janes Addiction, Shifty Shellshock z Crazy Town, Ice Cube, Tricky czy Nelly Furtado. Dla wielu fanów był on rozczarowaniem. Zbyt daleko bowiem odchodził od muzyki elektronicznej, eksperymentalnie mieszając ją nawet z rapem. Często jest to uważane jako wymierny punkt komercjalizacji muzyka, który nigdy nie wrócił do dawnej świetności.
Mimo to Brytyjczyk, wybrany najpopularniejszym didżejem świata w 1998 roku w głosowaniu DJ Magazine, wywarł nieoceniony wpływ na rozwój muzyki trance, przez co bez wątpienia zostanie na zawsze zapamiętany. W latach 90.tych znany był przede wszystkim z unikalnych zdolności dokonania bardzo karkołomnego, tylko z pozoru, połączenia stylów czy gatunków muzycznych. Emanacją tego jest Essetnial Mix z 1994 roku, popularny The Goa Mix, podczas którego nie wahał się łączyć goa trance jak "Sugar Rush" Man With No Name i progressive trance z nastrojowymi elementami New Age (Vangelis czy Dead Can Dance) czy klasycznej muzyki filmowej (grał m.in. utwory Wojciecha Kilara! i Ennio Morricone). Złośliwi mówili wówczas, że Oakenfold przygotowywał zmiksowane ze sobą pary utworów już przed występem, co wpływało na tak nienaganną technikę miksowania przy bardzo wymagających nagraniach.
Swej ekscentrycznej osobowości dawał wyraz między innymi poprzez całkowite gaszenie świateł podczas występu w klubie i odtwarzanie klasycznego utworu Czajkowskiego.
Dziś jednak Paul Oakenfold jest już jedynie cieniem dawnego topowego didżeja. Nie oznacza to, iż drastycznie zmalała jego popularność. Od kilku lat Brytyjczyk wyraźnie zmierza w komercyjne, popowe meandry, czego dowodem są jego ostatnie dwa albumy. Na jakości straciły także jego występy live. Jaskrawym przykładem może być tu Essential Mix z 2006 roku z Ibizy, kiedy poza nieprzemyślanym doborem utworów dał powód do drwin i krytyki niezmiernie słabą techniką miksowania. Było ono na tyle nieudolne, że musiał wręcz zatrzymać utwór i po chwili kontynuować. W jednym z późniejszych wywiadów tłumaczył to niesprawnością monitorów odsłuchowych. Być może była to jedna z przyczyn, dla których Oakenfold ostatnio poważnie zastanawia się nad zakończeniem kariery didżeja. .