Peter Frampton | pl

Peter Kenneth Frampton (ur. 22 kwietnia 1950 r. w Broomley, Anglia) to brytyjski muzyk rockowy, wokalista, tekściarz, producent, gitarzysta i multiinstrumentalista. Wcześniej powiązany z zespołami Humble Pie i The Herd. Jego przełomowy album, koncertowe wydawnictwo Frampton Comes Alive! został sprzedany w ponad 6 milionowym nakładzie w samych Stanach Zjednoczonych. Od tego momentu Peter Frampton nagrał jeszcze kilka ważnych wydawnictw. Współpracował z innymi muzykami, takimi jak David Bowie czy Matt Cameron i Mike McCready (obaj Pearl Jam). Jego najbardziej znane utwory to m.in. "Breaking All the Rules", "Show Me the Way", "Baby, I Love Your Way", "Do You Feel Like We Do" czy "I'm in You" są nadal grane w rockowych rozgłośniach radiowych. Zagrał samego siebie w programach telewizyjnych The Simpsons i Family Guy. Znany jest głównie z gry na gitarze, wykorzystaniem Talkboxu oraz tenorowego wokalu.

Frampton urodził się w Broomley, hrab. Kent w Wlk. Brytanii. Uczęszczał do Broomley Technical High School, gdzie jego ojciec, Owen Frapton, był nauczycielem i dyrektorem oddziału sztuki. Pierwszy raz muzyką zainteresował się w wieku 7 lat. Odkąd na strychu swojego domu odnalazł banjolele swojej babci zaczął uczyć się grać, później chwytając za gitarę oraz pianino. Rok później zaczął pobierać nauki muzyki klasycznej.

W wieku 12 lat grał w miejscowym zespole zwanym The Little Ravens. Zarówno on, jak i trzy lata starszy David Bowie byli uczniami Broomley Technical School. The Little Ravens grali w tym samym czasie co inny szkolny zespół, w którym występował Bowie, George and the Dragons. Peter i David spotykali się w przerwach na lunch by wspólnie grać utwory Buddy'ego Holly'ego.
W wieku 14 lat dołączył do zespołu The Trubeats, przy przejść do The Preachers, zarządzanego przez basistę The Rolling Stones, Billa Wymana.
Peter zyskawszy sławę młodocianego wokalisty dołączył w 1966 r. do The Herd. Był głównym gitarzystą i wokalistą, pisząc wiele popowych hitów. Został "twarzą 1968" młodzieżowego magazynu Rave.
Na początku 1969 r., kiedy miał 18 lat dołączył do Steve'a Marriotta ze Small Faces, tworząc razem Humble Pie. Podczas gry w tym zespole udzielał się jako muzyk sesyjny, grając m. in. z Harry Nilssonem, Jimem Pricem, Jerry Lee Lewisem oraz na solowych krążkach Georga Harrisona, All Things Must Pass i Whistle Rhymes, Johna Entwistle. Podczas nagrań płyty Harrisona, zaznajomił się z talk boxem, który później stał się jego znakiem charakterystycznym.

Po czterech studyjnych i jednym krążkiem live Peter zdecydował się opuścić szeregi Humble Pie, w 1971 r. kiedy to Rockin' the Fillmore pięło się w górę w amerykańskich zestawieniach. U jego boku pozostał Dee Anthony, osobisty menadżer, który towarzyszył mu podczas pracy z zespołem.
Jego debiutancki album, Wind of Change ukazał się rok później, a gościnnie wystąpili na nim Ringo Starr oraz Billy Preston. Jego następca, Frampton's Camel ukazał się rok później. W 1974 r. wyszło kolejne wydawnictwo zatytułowane Somethin's Happening. Frampton intensywnie koncertował, wspierając swoje solowe wydawnictwa, gdzie na trasie towarzyszyli mu były kolega z The Herd - Andy Bown na klawiszach, basista Rick Wills i amerykański perkusista John Siomos. W 1975 r. ukazała się następna płyta zatytułowana Frampton i dotarła na 32 miejsce amerykańskich list przebojów, osiągając status złotej.

Peter Frampton osiągnął nieduży sukces artystyczny wraz z ukazaniem się jego studyjnych solowych krążków. Przełomowy moment nadszedł wraz z wydaniem koncertowego albumu Frampton Comes Alive! w 1976 r. Pochodziły z niego single "Baby, I Love Your Way", "Show Me the Way" oraz edytowana wersja "Do You Feel Like We Do". W dwóch ostatnich utworach muzyk użył gitarowego efektu talk box. Album został nagrany w 1975 r., głównie podczas koncertu w Winterland Ballroom w San Francisco, gdzie Humble Pie miało dobrą renomę. Frampton zagrał z odświeżonym składem, z Bobem Mayo na klawiszach i gitarze rytmicznej oraz Stanleyem Sheldonem na basie (Wills został zwolniony pod koniec 1974 r., a Bown odszedł przed nagrywaniem koncertowego albumu, przechodząc i święcąc triumfy razem ze Status Quo). Frampton Comes Alive! ujrzało światło dzienne w styczniu, debiutując na 191 pozycji 14 lutego. Album pozostawał na liście Billboard 200 przez 97 tygodni, z czego 55 tygodni w pierwszej czterdziestce, w tym 10 tygodni na samym szczycie. Płyta przebiła, między innymi album Fleetwood Mac o tym samym tytule z 1975 r., zostając najlepiej sprzedającym się krążkiem 1976, oraz zajmując 14 miejsce w tym samym zestawieniu rok później. Ze sprzedażą ponad 6 milionów kopii pozostawał najlepiej sprzedającą się płytą koncertową w historii, a wraz kolejnymi wynikami sprzedaży zajmując do dziś 4 miejsce.
Po sukcesie Frampton Comes Alive! muzyk znalazł się na okładce magazynu Rolling Stone, którego sławne zdjęcie bez koszulki zrobił fotograf Francesco Scavullo. Muzyk stwierdził później w wywiadzie, iż jest zadowolony ze zdjęcia, gdyż przekształciło jego wizerunek z "wiarygodnego muzyka" w idola nastolatków.
W tym samym roku on i jego menadżer odwiedzili z wizytą Biały Dom na zaproszenie ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Stevena Forda.

Frampton, wraz z muzykami Bee Gees, został zaangażowany do produkcji filmu "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band", który okazał się całkowitą klapą. Kariera Framptona chyliła się ku upadkowi tak szybko, jak wzeszła.
Jego następny krążek I'm in You zawierał kolejny hit o takim samym tytule i osiągnął status platyny, jednak nie spełnił oczekiwań fanów i recenzentów jako godnego następcy FCA!.
W 1978 r. uczestniczył w fatalnym wypadku samochodowym na Bahamach, który przypieczętował kres jego najlepszych dni jako muzyka. Wrócił do studia w 1979 r. nagrywając Where I Should Be, wśród muzyków w studio znaleźli się jego dawni współpracownicy: Sheldon, Mayo, Chad Cromwell (perkusja) i John Siomos.
W 1980 r. został wydany kolejny krążek, pt. Rise Up, promujący trasę w Brazylii, jednak muzyk napotkał kolejną przeszkodę, kiedy wszystkie gitary zostały zniszczone w wypadku samolotu towarowego, który zabił troję ludzi. Wśród zniszczonych gitar był czarny Les Paul Custom (widoczny na okładce Frampton Comes Alive!), który muzyk otrzymał od Marka Mariana, użyty po raz pierwszy podczas nagrań koncertowego krążka Humble Pie i używany we wczesnych latach solowej kariery. Gitara została odtworzona i zwrócona muzykowi w 2011 r. Rok później został wydany kolejny krążek - Breaking All The Rules. Ten i poprzedni album zostały nagrane całkowicie na żywo. W 1982 r. Peter Frampton próbował, bez sukcesów, odejść z wytwórni A&M Records; jednakże podpisał nowy kontrakt w 2006 r. i wydał album Fingerpritns, nagrodzony Grammy.

Podczas gdy kolejne solowe albumy osiągały małe sukcesy komercyjne, Frampton kontynuował ich nagrywanie przez całą dekadę. Na krótko zaistniał ponownie, wydając w 1986 r. album Premonition, który promował singiel "Lying" i który zaistniał szerokim echem w mainstreamie. Kolejny raz dało się słyszeć o muzyku przy okazji współpracy z Davidem Bowiem. Frampton zagrał na jego płycie Never Let Me Down z 1987 r. oraz śpiewał i zaakompaniował podczas trasy Glass Spider Tour. W 2013 r. muzyk określił udział w tej trasie jako pomoc w ożywieniu własnej kariery.

Na początku 1991 r. Frampton dołączył do Steve'a Marriotta i reaktywowanej grupy Humble Pie na kilka występów (ostatnie koncerty Marriotta) w Half Moon in Putney w Londynie. Chemia między muzykami wciąż się utrzymywała, co skutkowało planami trasy koncertowej "Frampton Marriott Tour" i nagraniem kilku utworów w Los Angeles. Jednakże Marriott niespodziewanie powrócił w kwietniu do Anglii, gdzie zmarł na skutek pożaru w swoim domu, w mniej niż dobę po swoim powrocie. Załamany po śmierci przyjaciela Frampton przestał grać na jakiś czas, by znowu zebrać swój stary koncertowy skład.

W późnych latach 90-tych został zaangażowany w kampanię informacyjną programu eMedia Guitar Method, pozwalającą w szybki sposób nauczyć się gry na gitarze.

W 1994 r. Peter napisał i wydał album Peter Frampton, która w finalnej wersji zawierała materiał z kasety magnetofonowej Tascam. Oryginalne wydawnictwo Relativity Label, zostało ponownie wydane w 2000 r. nakładem Lagacy Records, razem z czterema bonusowymi utworami.

W 1995 r. na rynku ukazał się krążek Frampton Comes Alive! II który zawierał koncertowe wersje utworów granych przez ostatnie dwie dekady. Płyta ukazała się razem z koncertowym wydawnictwem DVD, zarejestrowanym w The Fillmore Theatre 15 czerwca 1995 r. Jednakże mimo dużych nakładów promocyjnych album notował niskie zyski ze sprzedaży. Po wydaniu krążka Frampton nagrywał i koncertował razem z Bill Wyman's Rhythm Kings i All Starr Band, Ringo Starra, gdzie on i Jack Bruce zagrali w utworze Cream "Sunshine of Your Love".

W 2003 r. nagrał album Now i wyruszył w trasę razem z grupą Styx. Będąc na trasie w 2004 r. stracił swojego dobrego przyjaciela Boba Moyo. Również koncertował z The Elms i wystąpił w programie telewizyjnym Celebrity Duets w parze z gwiazdą wrestlingu - Chrisem Jericho. Byli pierwszą parą, która odpadła z programu.

12 września 2006 r. światło dzienne ujrzało instrumentalne wydawnictwo zatytułowane Fingerprints. Zespół tworzyli wówczas perkusista Shawn Fichter, gitarzysta Audley Freed, basista John Regan (długoletni przyjaciel Petera) oraz klawiszowiec i gitarzysta Rob Arthur oraz goście, tacy jak członkowie zespołu Pearl Jam, Mark Hanvin czy basista Stanley Sheldon (jedyny żyjący członek zespołu Framptona z płyty Frampton Comes Alive!).

W lutym 2007 r. Fingerprints zdobyło nagrodę Grammy w kategorii Best Pop Instrumental Album. Również wystąpił w programie telewizyjnym Soundstage.

W 2010 r. wydał swój czternasty krążek zatytułowany Thank You Mr. Churchill. Latem 2010 r. rozpoczął amerykańską trasę koncertową razem z grupą Yes, z którą jeździł podczas jednej trasy w 1976 r. W tym czasie jego zespół tworzyli Rob Arthur (klawisze/gitara/wokal), John Regan (bas), Adam Lester (gitara) oraz Dan Wojciechowski (perkusja).

W marcu wyruszył na trasę po Wielkiej Brytanii, grając m.in. w Leamington Spa, Glasgow, Manchester, Londyn i Bristol. Frampton powrócił do koncertowania w 2011 r. na trasę The Frampton Comes Alive 35th Anniversary Tour grając utwory w dokładnej kolejności tak, jak na oryginalnym wydawnictwie.

W 2013 r. przemierzał Amerykę Północną pod nazwą "Frampton's Guitar Circus", gdzie zagrało gościnnie wielu muzyków, takich jak B.B. King, Robert Cray, Don Felder, Rick Derringer, Kenny Wayne Shepherd, Steve Lukather, Sonny Landreth, David Hidalgo, Mike McCready, Roger McGuinn i Vinnie Moore. W październiku 2013 r. przeniósł się do Europy dołączając do Deep Purple.

W lutym 2014 r. był jednym z kilku muzyków uczestniczących w The Night That Changed America: A Grammy Salute to The Beatles, koncercie poświęconym The Beatles z okazji 50-lecia debiutu brytyjskiej grupy w amerykańskiej telewizji.

23 czerwca 2014 r. Peter Frampton wydał nowy album - Hummingbird in a Box.

Podczas całej swojej kariery, Peter Frampton uczestniczył w kilku filmach i programach telewizyjnych.

Żenił się 3 razy, posada trójkę dzieci. Mieszka w Londynie oraz Stanach Zjednocznych, w Westchester County oraz Nashville. Jest zagorzałym wegetarianinem. .