Talking Heads | pl

Talking Heads to amerykański zespół rockowy, założony w 1975 r. w Nowym Jorku, działający do roku 1991. Nowofalowa muzyka zespołu łączy w sobie elementy punk, art rock, funk, avant-garde, dance, pop oraz muzykę światową. Zespołem przewodzi neurotyczny i kapryśny frontman, kompozytor, gitarzysta i wokalista grupy, David Byrne. Oprócz niego Talking Heads tworzyli perkusista Chris Frantz, basistka Tina Weymouth oraz gitarzysta i klawiszowiec Jerry Harrison. Grupie na scenie często towarzyszyli różni, dodatkowi muzycy.

Krytyk Stephen Thomas Erlewine opisał Talking Heads jako jeden z najbardziej uznanych krytycznie zespołów lat 80-tych. W 2002 r. zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Cztery albumy znalazły się na liście magazynu Rolling Stone, pięciuset najlepszych albumów wszech czasów, a trzy ich utwory („Psycho Killer”, „Life During Wartime”, „Once in a Lifetime”) zostały włączone do listy Rock and Roll Hall of Fame, pięciuset utworów, które ukształtowały rock and roll. Talking Heads zajęli 64 pozycję w rankingu kanału muzycznego VH1, stu najlepszych zespołów rock and rollowych, również znajdując się na podobnej liście magazynu Rolling Stone.

David Byrne, Chris Frantz i Tina Weymouth to absolwenci Rhode Island School of Design w Providence, Rhode Island. Tam, Byrne i Frantz założyli zespół o nazwie The Artistics w 1974 roku. Weymouth była w tym czasie dziewczyną Frantza i często oferowała grupie transport. Artistics rozpadło się w przeciągu roku, po czym cała trójka przeniosła się do Nowego Jorku, ostatecznie dzieląc wspólnie jedno poddasze. Nie mogąc znaleźć gitarzysty basowego, Frantz zachęcił Weymouth, by ta nauczyła się grać, słuchając płyt Suzi Quatro. Trójka zagrała swój pierwszy koncert jako Talking Heads, występując przed The Ramones w CBGB, 20 czerwca 1975.

W późniejszym wywiadzie, Weymouth wspominała o nadaniu nowej nazwie grupy, która powstała po tym, jak ich przyjaciel ujrzał termin ‘talking heads’ w przewodniku telewizyjnym, który opisywał ujęcie głowy i ramion osoby, mówiącej wszelaką treść bez żadnej akcji (ang. ‘A friend had found the name in the TV Guide, which explained the term used by TV studios to describe a head-and-shoulder shot of a person talking as 'all content, no action.’).

Później, w 1975 roku, zespół nagrał serię demówek dla CBS, jednak nie zdołali podpisać kontraktu z żadną wytwórnią. Muzycy nie poddawali się i wkrótce złożyli podpisy na umowie z Sire Records w 1977. Grupa zrealizowała pierwszy singiel "Love → Building on Fire" w lutym tego roku. W marcu 1977, do składu dołączył gitarzysta i klawiszowiec Jerry Harrison, grający wcześniej w zespole Jonathana Richmana, The Modern Lovers.

Ich pierwszy album, Talking Heads: 77, który nie zawiera wcześniej wydanego singla, został wydany krótko po nim. Płyta otrzymała znaczny rozgłos i zrodziła utwór, który stał się ich pierwszym singlem notowanym na listach, "Psycho Killer". Utwór był puszczany w radiach krótko po tym, jak seryjny morderca znany jako Son of Sam terroryzował Nowy Jork, przez co wielu doszukiwało się jakiegoś głębszego powiązania. David Byrne dopiero później ujawnił, że napisał ten kawałek cztery lata wcześniej przed tymi wydarzeniami.

Wydany w ’78 drugi album, More Songs About Buildings and Food, zapoczątkował długoterminową współpracę z producentem Brianem Eno, który współpracował wcześniej z Roxy Music, Davidem Bowie, Johnem Cale i Robertem Fripp; tytuł utworu Eno z 1977 r., "King's Lead Hat", jest anagramem nazwy zespołu. Nietypowy styl Eno dobrze oddziaływał na wrażliwość artystyczną muzyków, którzy zaczęli odkrywać różnorodne, nowe gatunki muzyczne, od post-punka do nowej fali, psychodelicznego funka i funk rocka. To wydawnictwo rozpoczęło również dłuższą współpracę ze studiem nagraniowym Compass Point Studios w Nassau na Bahamach. Pochodzący z tej płyty cover Ala Greena, "Take Me to the River", wprowadził Talking Heads do ogólnej świadomości publicznej i dał im pierwszy hit znajdujący się w Top 30.

Eno-Talking Heads eksperyment był kontynuowany następnym wydawnictwem z 1979 r., Fear of Music, która ukazywała mroczniejszą stylizacją post-punkową, połączoną z biała funkadelią i podprogowymi odniesieniami do niestabilności geopolitycznej na świecie końca lat 70-tych. Singiel "Life During Wartime” stworzył hasło „to nie jest żadna partia, to nie disco” (ang. "This ain't no party, this ain't no disco."). Utwór odnosi się do Mudd Club i CBGB, dwóch popularnych klubów w Nowym Jorku, w owym czasie.

Remain in Light, z roku 1980, pozostawał pod silnym wpływem afrobeat, granego przez nigeryjskiego lidera zespołu Fela Kuti, którego muzykę Eno przedstawił zespołowi, eksplorując wcześniej zachodnioafrykańskie polirytmy, zestawiając je razem z arabską muzyką rodem z Północnej Afryki i disco funk. Te kombinacje zapowiadały późniejsze zainteresowanie Byrne’a muzyką światową. W celu wykonywania bardziej złożonych aranżacji, Talking Heads koncertowało z poszerzoną grupą, która obejmowała Adriana Belew i Bernie Worrella, jak i innych, dając pierwszy taki koncert na Heatwave Festival w sierpniu, a później na ich filmie koncertowym Stop Making Sense. W tym samym czasie Tina Weymouth i Chris Frantz powołali do życia poboczny zespół Tom Tom Club, również odnoszący komercyjne sukcesy, pozostający pod wpływem fundamentalnych elementów hip hopowych. Harrison wydał swój solowy krążek, The Red and the Black. Podobnie Byrne, we współpracy z Eno, nagrał My Life in the Bush of Ghosts, przemycając w niej muzykę światową oraz odkryte dźwięki, jak i również nowych, prominentnych muzyków międzynarodowych oraz tych post-punkowych. Wszystko było wydawane przez Sire.

Singiel promujący Remain in Light, "Once in a Lifetime", wskoczył do Top 20 brytyjskich list przebojów, jednak w swoim kraju początkowo nie wywarł podobnego wrażenia na słuchaczach. Dopiero po ukazaniu się teledysku, utwór stał się popularnym standardem, a klip został ogłoszony przez magazyn Time jednym z najlepszych wideoklipów wszech czasów.

Po wydaniu czterech albumów w przeciągu zaledwie czterech lat, muzycy zrobili sobie przerwę, która wydłużyła się do trzech lat między ostatnim a następnym albumem, choć Frantz i Wymouth nagrywali dalej z Tom Tom Club. W międzyczasie, Talking Heads wydało koncertowy krążek The Name of This Band is Talking Heads i koncertowało po Stanach i Europie jako ośmio-składniowa grupa, rozstając się również z Eno, który zajął się produkcją dla U2.

W 1983 światło dzienne ujrzała płyta Speaking in Tongues. Komercyjnie przełomowa, dała zespołowi jedyny utwór w Top 10, "Burning Down the House". Jeszcze raz, nagranie uderzającego klipu było nieuniknione, ze względu na ich większą rotację w stacji MTV. Trasa koncertowa została udokumentowana w Stop Making Sense, reżyserii Jonathana Demme, jak i również na płycie koncertowej pod tym samym tytułem. Trasa promująca ten album, jak się okazało, była ich ostatnim.
Wydane zostały jeszcze trzy studyjne albumy: Little Creatures z 1985 r. (zawierający single "And She Was" i "Road to Nowhere"), True Stories z 1986 (w którym grupa nagrała covery wszystkich utworów Byrne’a z jego soundtracku komedii musicalowej, w której zespół również wystąpił) i Naked z 1988 r. Little Creatures oferowała bardziej amerykańskie, pop-rockowe brzmienie, jako opozycja do poprzednich dokonań. Podobne w gatunku True Stories wydał jeden z najbardziej sukcesywnych hitów grupy, "Wild Wild Life" oraz napędzany przez akordeon "Radio Head", który stał się etymologią nazwy grupy Radiohead. Tymczasem Naked, traktujący o polityce, seksie i śmierci, ukazywał silne wpływy afrykańskie, podobne do tych z płyty Remain in Light. W tym okresie, grupa podpadała pod coraz większe rządy Byrne’a i po wydaniu Naked zrobiła przerwę.

Dopiero w grudniu 1991 r, oficjalnie ogłoszono, iż Talking Heads rozpadło się. Ostatnim wydaniem okazał się być numer "Sax and Violins", który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Wima Wendersa – Aż na koniec świata. W okresie rozłamu, Byrne kontynuował solową karierę wydając w 1989 r. Rei Momo oraz The Forest, dwa lata później. Nastąpił również rozkwit zespołu Tom Tom Club (płyty: Boom Boom Chi Boom Boom i Dark Sneak Love Action) oraz kariery Harrisona (Casual Gods i Walk on Water), którzy koncertowali razem w lato 1990 roku.

Pomijając brak zainteresowania ze strony Byrne’a nagraniami nowej płyty, Tina Wymouth, Chris Frantz i Jerry Harrison zjednoczyli się razem, wydając krążek No Talking, Just Head, pod nazwą The Heads w 1996. Na albumie zaśpiewali, m.in. Debbie Harry (Blondie), Johnette Napolitano (Concrete Blonde), Andy Partridge (XTC), Gordon Gano (Violent Femmes), Michael Hutchence (INXS), Ed Kowalczyk (Live), Shaun Ryder (Happy Mondays), Richard Hell i Maria McKee. Krążek wsparła trasa koncertowa z Johnette Napolitano jako wokalistką. Byrne podjął wtedy kroki prawne przeciwko reszcie zespołu, chcąc pozbawić ich możliwości używania nazwy Talking Heads, na której według niego zarabiała cała trójka.
W międzyczasie, Harrison sprawdzał się jako producent muzyczny, produkując kilka płyt z innymi artystami.

Frantz i Weymouth, którzy byli małżeństwem od 1977 r., kontynuowali działalność jako Tom Tom Club. Ich debiutancki album sprzedawał się tak dobrze, jak wszystkie płyty Talking Heads. Wylansowali kilka hitów w klimacie pop/rap, które ukazały się erze boomu muzyki dance-klubowej, na początku lat 80-tych, szczególnie w Wielkiej Brytanii, gdzie do dziś cieszą się wielką popularnością. Najbardziej znany singiel, "Genius of Love", był samplowany wiele razy, zwłaszcza w old schoolowym, hip hopowym klasyku "It's Nasty (Genius of Love)", Grandmaster Flasha i hicie Mariah Carey z 1995 roku - "Fantasy". Również wypromowali kilku innych artystów, m.in. Happy Mondays czy Ziggy’ego Marleya. Tom Tom Club ciągle nagrywa i występuje, jednakże komercyjne wydawnictwa ukazują się bardziej sporadycznie od 1991 r.

Zespół wystąpił razem 18 marca 2002 roku, podczas ceremonii wprowadzenia Talking Heads do Rock and Roll Hall of Fame, grając "Life During Wartime", "Psycho Killer" i "Burning Down the House". Jednakże, szansa na ponowne koncerty była znikoma.

W 2011 r., w ponownym rankingu magazynu Rolling Stone, stu najlepszych artystów wszech czasów zespół zajął setne miejsce.

Talking Heads to jeden z najbardziej znanych i chwalonych zespołów lat 70. i 80., którego art popowe idiosynkrazje wywarły długotrwałe skutki. Wraz z innymi anty-korporacyjnymi i eksperymentalnymi grupami początku lat 80-tych, jak The Ramones czy Blondie pomogli zdefiniować muzykę nowofalową w Stanach Zjednoczonych. Płyta Remain in Light pomogła wprowadzić do amerykańskiego obiegu rytmy afrykańskie.

Talking Heads są często przytaczani jako główna inspiracja późniejszych zespołów, m.in. R.E.M., Vampire Weekend, Primus, Bell X1 i Radiohead. Włoski twórca i reżyser Paolo Sorrentino, po otrzymaniu Oscara za film Wielkie Piękno, zwróciłem się z podziękowaniami do zespołu za inspirację.


Muzycy:
David Byrne – gitara, wokal
Tina Weymouth – bas, wokal
Chris Frantz – perkusja
Jerry Harrison – gitara, klawisze, wokal

Albumy:
Talking Heads: 77 (1977)
More Songs About Buildings and Food (1978)
Fear of Music (1979)
Remain in Light (1980)
Speaking in Tongues (1983)
Little Creatures (1985)
True Stories (1986)
Naked (1988) .