Wolfgang Windgassen | pl

Wolfgang Windgassen (26 czerwca, 1914 – 8 września, 1974) był tenorem o międzynarodowej sławie znakomitego wykonawcy oper Ryszarda Wagnera.

Życie
Uczył się śpiewu u swojego ojca, również tenora, Fritza Windgassena. Debiutował jako Pinkerton w Madame Butterfly Pucciniego w Pforzheim. Po odbyciu służby wojennej zaczął występować w operze w Stuttgarcie i wkrótce zastępił swojego ojca na stanowisku głównego tenora. Opera w Stuttgarcie pozostała dla Windgassena punktem odniesienia przez całą karierę i w ciągu dwóch ostatnich lat swojego życia był jej dyrektorem artystycznym.

Windgassen śpiewał we wszystkich ważnych teatrach operowych na całym świecie. Został zaproszony na występy (jako Parsifal) na pierwszy powojenny Festiwal w Bayreuth w 1951 i występował w Bayreuth do 1970 we wszystkich wielkich tenorowych rolach wagnerowskich: jako Eryk, Tannhäuser, Lohengrin, Tristan, Walter, Loge, Parsifal, Zygmunt i Zygfryd (zarówno w Zygfrydzie, jak i w Zmierzchu bogów). Wieland Wagner, wnuk Ryszarda, wieloletni kierownik festiwalu i główny reżyser, mówił o Windgassenie Mein Held - "mój bohater", co odnosiło się nie tylko do rodzaju głosu śpiewaka (Heldentenor) i granych przez niego postaci, ale też do jego wkładu w odbudowanie renomy festiwalu.

Pozostawił wiele nagrań, zarówno live, jak i studyjnych. Najbardziej znany jest oczywiście Pierścień Nibelunga wytwórni Decca, dyrygowany przez Georga Soltiego (Windgassen jako Zygfryd) oraz Pierścień... z Bayreuth 1967, live, pod batutą Karla Böhma (Windgassen jako Zygfryd i Loge). Wciąż wznawiane jest także nagranie live Tristana i Izoldy z Bayreuth 1966 z Birgit Nilsson jako Izoldą, również z Böhmem jako dyrygentem. Po trzecim akcie, bardzo wymagającym wobec tenora, Böhm powiedział do Windgassena, że tym nagraniem wystawił on pomnik przyszłym pokoleniom. Wieloletnia partnerka sceniczna Windgassena, Martha Mödl, stwierdziła wręcz, że on nie tyle gra czy śpiewa w swoich partiach, ale po prostu jest Tristanem, Zygfrydem czy Parsifalem!.

Jego głos nie był może tak heroiczny jak u głównego przedwojennego Heldentenora, Lauritza Melchiora, ale używał go z takimi umiejętnościami muzycznymi i aktorskimi, że ogólnie uznaje się Windgassena za najlepszego tenora wagnerowskiego drugiej połowy XX. wieku.

W repertuarze Windgassena znajdowały się nie tylko role wagnerowskie. We wczesnym etapie kariery śpiewał role liryczne - Tamina w Czarodziejskim flecie i Hoffmanna w Opowieściach Hoffmanna, a także postaci z oper włoskich (La Traviata, Bal maskowy, Rigoletto, Aida, Cyganeria, Tosca). Wśród jego późniejszych głównych ról znajdował się m.in. tytułowy bohater Otella Verdiego i Florestan z Fidelia, a nawet Książę Orlofsky z operetki Johanna Straussa Zemsta nietoperza (którego Windgassen zagrał w wersji telewizyjnej).

Zmarł nagle w Stuttgarcie w wieku sześćdziesięciu lat, do końca występując na scenie. .