Oi!, street punk (punk uliczny) – podgatunek w obrębie muzyki punk, zapoczątkowany w Wielkiej Brytanii pod koniec lat 70. XX w., będący połączeniem klasycznej stylistyki wczesnych zespołów punkowych (The Clash, Ramones) i rockowych, takich jak The Rolling Stones, The Who; także określenie subkultury młodzieżowej z nim związanej, stylizujących punków i skinheadów. Często mylnie uważany za osobną subkulturę.
Oi! wykształcił się jako rodzaj opozycji wobec artystycznych eksperymentów części zespołów punkowych, jak również nazbyt politycznej postawy innych. W zamierzeniu miał podtrzymywać proste, "uliczne" korzenie punk rocka i dawać wyraz solidarności członków subkultury ze środowiskiem wielkomiejskich robotników, z którego w większości się wywodzili. Związek ten podkreślała sama jej nazwa. Pierwotne określenie street punk zostało wyparte przez słowo Oi!, w robotniczym slangu oznaczające coś niespodziewanego, używane również jako pozdrowienie. Po raz pierwszy użył go, jako nazwy ruchu, dziennikarz muzyczny Garry Bushell we wczesnych latach 80., zainspirowany piosenką zespołu The Cockney Rejects: "Oi! Oi! Oi!".
Za najważniejsze zespoły oi! (czy też ojowe) w początkowej fazie jego istnienia uważa się m.in.: Cock Sparrer, The Cockney Rejects, Angelic Upstarts, Slaughter and the Dogs, Anti-Nowhere League czy Sham 69. Ich następcami byli m.in.: The Business, The Last Resort, The 4-Skins, The Burial, Infa-Riot i inne.
Jednym z założeń ideologicznych ruchu było promowanie jedności między punkami i skinheadami (wyrazem tego było hasło: Punx and Skins unite and win; w Polsce: Punki, Skini - zjednoczeni i silni!). Większość zespołów oi! nie porusza tematyki politycznej.
Muzyka, jak i cała subkultura z nią związana, zdobyła największą popularność w Wielkiej Brytanii, Japonii i Ameryce Północnej[potrzebne źródło], aczkolwiek lokalne sceny powstawały wszędzie tam, gdzie docierała muzyka punk, także w Polsce. Amerykańską odpowiedzią na ekspansję oi! był rozwój hardcore, który, podobnie jak oi! odwołując się do pierwotnej punkowej ekspresji, zdobył jednak większą popularność wśród szeroko pojętej klasy średniej.
Oi! mimo wszystko nie jest osobną subkulturą. Ruch działa zarówno wśród subkultury punk jak i skinhead.Często jednak członkowie jednej i drugiej subkultury z podgrup Oi! tudzież Street Punk miesza ze sobą style punków i skinheadów. W wyniku tego przyjęło się, że Oi! noszą białe sznurowadła w butach (także punk) będące elementem ubioru ruchu skinheadów. Oprócz tego naszywki są niemal identyczne w przypadku punków i skinheadów, czyli najczęściej a.c.a.b i naszywki z kapelami Oi!owymi. Oi!owcy kompletnie przekreślają z ubioru naszywki mające cokolwiek wspólnego z polityką. Skinheadzi z podgrup Oi! nie noszą popularnego wśród tego ruchu krzyża celtyckiego, a Oi!owcy z ruchu punk nie noszą lewicowej symboliki (najczęściej anarchistycznej). Oi!owcy z ruchu skinheads noszą popularne wśród tej subkultury kurtki harrington bądź flyers, jeansy, buty glany z białymi sznurowadłami. Rzadziej już noszą bardziej punkowe elementy ubioru. Tradycyjnie wśród ruchu głowy pozostają ogolone do zera.
Od połowy lat 90. XX w. obserwuje się ponowny wzrost zainteresowania oi!, m.in. powstały nowe grupy grające tę muzykę. Obecni przedstawiciele gatunku to: Condemned 84, Schusterjungs, Cockney Rejects, The Skinflicks, Oi! The arrase, Volxsturm, Combat 84, Retaliator, Get Out, The Jinx, The Last Resort, The 4 Skins, Oxymoron, Discipline, Perkele, Loikaemie,Deadline, Daniel Landa czy Hard Skin.
Polskie zespoły zaliczające się do gatunku Oi! to między innymi The Sandals, All Bandits, Bachor, Skunx, The Analogs, Horrorshow, Anti-Dread, The Gits, Rezystencja, Awantura (zespół), Sztorm 68, BTM, Ramzes & The Hooligans, Uliczny Opryszek, Prawy Prosty, Lumpex'75, The Junkers, Rewizja, Ofensywa, RING, Werwolf 77, Zbeer i Niters
.
